Po swojej pracy apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: "Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco". Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na miejsce pustynne osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich uprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum i zdjęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać.

Samo bycie z Jezusem jest już odpoczynkiem, zakłada wyciszenie, uwagę skierowaną na Niego. Druga część odpoczynku, to opowiadanie Panu o tym, co się wydarzyło. Potrzeba niekiedy walki duchowej, zmagania się z samym sobą, z oporem myśli, emocji, lenistwa, aby to wszystko co jest w nas, było na tę chwilę dla Boga. Życie duchowe staje się w nas przez to, że mamy czas dla Pana.

                                         Ciąg dalszy - Echo Ewangelii