Piątek, 21 lipca 2017 roku
Mateusz 12,1-8

Pewnego razu Jezus przechodził w szabat wśród zbóż. Uczniowie Jego,odczuwając głód, zaczęli zrywać kłosy i jeść. Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: Oto Twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat. A On im odpowiedział: Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom? Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest cos większego niż świątynia. Gdybyście zrozumieli, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu.

Szabat jest szczególnym czasem rozmyślania nad słowem Bożym i odnowy całego człowieka przez szalom. Słowo to, w swoim rdzeniu oznacza zarówno pokój jak i uzdrowienie. Jezus w ciągu swej trzyletniej działalności publicznej przestrzegał szabatu jako szczególnego czasu rozmyślania i odnowy sił. Szabat był przestrzegany jako coś, co może się człowiekowi wymknąć, co może ulecieć jako tchnienie życia, którego on nie zatrzymał. Strzec szabatu, to święcić szabat, pamiętać o tym dniu, szabat należy celebrować. Pamiętać, to uroczyście wspominać wielkie rzeczy, które Pan uczynił. Gdy Jezus mówi słowa: "To czyńcie na moją pamiątkę", oznaczają one,  czyńcie to w uroczystym świętowaniu mojego życia.

 Ciąg dalszy : Echo Ewangeli

To nie nieobec­ność, ale za­pom­nienie ra­ni najboleśniej.