.

Gdy podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak uboga jakaś wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: "Prawdziwie powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy, bowiem wrzucali na ofiarę z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie".

Uboga wdowa jest symbolem bezbronności, symbolem człowieka doświadczonego przez życie, człowieka ubogiego w tym sensie, że nie pokłada już nadziei w tym, co ludzkie, wymierne, bo wie, jak bardzo jest to kruche.

Uboga wdowa jest symbolem człowieka, który przeszedł przez ból straty, przez ból osamotnienia. Takie ubóstwo czyni człowieka hojnym, to znaczy otwartym, wielkodusznym, szalonym w ufności.

W cierpieniu zdobywamy mądrość serca i prawdziwy smak istnienia. Po różnych doświadczeniach człowiek maleje, to znaczy, staje się ubogi duchem. Nie pokłada całej nadziei w dobrach tego świata, nie upatruje już w nich swojego poczucia bezpieczeństwa, uczy się żyć ze świadomością ulotności tego, co jest z tego świata, choćby było najpiękniejsze i najbardziej wartościowe. I w taki sposób uczy się wolności, która jest cechą ludzi ubogich.

Uboga wdowa jest symbolem człowieka wolnego. Wolność sprawia, że odczuwamy smak istnienia, radość pośród cierpienia, piękno w niedostatku, spełnienie w oczekiwaniu na to, co dopiero przed nami. Trzeba nam prosić o taką właśnie wolność, o ukochanie ubóstwa, o szaleństwo zaufania Bogu, o uwolnienie od lęku przed życiem, przed przyszłością.

Bóg nie chce ani wiele, ani też mało, lecz wszystko, czym jesteśmy i co mamy. We wszystkim należymy do Boga.

Można niewiele mieć, a posiadać wszystko. Niewiele mieć, odnosi się do tego, co materialne, a posiadać wszystko, to zaufać Bogu. Bogactwem wdowy była zdolność patrzenia dalej, wyżej, głębiej, poza doczesność.

W tym, co teraz, człowiek nie ma wpływu na posiadanie bogactwa. W tym, co odnosi się do wieczności, można być bogatym. Potrzeba jedynie zainwestować w zaufanie Bogu.