"Małą" grupę stanowią ci, którzy są wierni Bogu. To jest "Reszta", która przy Nim pozostała. Św. Paweł uznający się za "małego", a nawet "najmniejszego ze wszystkich", otrzymał wielką łaskę ("mały i wzgardzony"). W Liście do Efezjan (3,8) czytamy: "Mnie najmniejszemu ze wszystkich świętych została dana łaska ta: poganom ogłosić dobrą nowinę". To ludzie "mali" płaczą z powodu krzywdy, jakiej doświadczają. "Mali" się smucą. Płacz uczniów, wyznawców Jezusa, stawia ich w obecności Boga. W Biblii spotykamy wiele scen, w których płakano w czyjejś obecności, najczęściej przed Bogiem. Jezus płacząc nad Jerozolimą, płakał przed swoim Ojcem, wyrażając swój ból i troskę o mieszkańców miasta.

Dlaczego uczniowie mają "płakać i zawodzić"? Dlaczego tak się dzieje z wyznawcami Jezusa, aż do dnia dzisiejszego? Nasz płacz jest wyrazem naszych osobistych strat. Płaczemy po śmierci bliskich; z powodu braku pracy; braku środków do życia; płaczemy ze szczęścia, że urodziło się nam dziecko; płaczemy z racji pogubienia się w życiu; dlatego, że inni nas nie rozumieją lub nam nie wierzą; również z tej przyczyny, że nie umiemy lub nie mamy w sobie pragnienia modlitwy; dostrzegamy w sobie brak wewnętrznej siły, dla dochowania wierności Bogu i to jest przyczyną naszych łez.

Łzy, smutek mogą przejść w stan radości. Łzy kobiety, która była nierządnicą, zmieniły się we łzy radości. Chociaż wyrażały jej żal i skruchę, były też znakiem przyjęcia przebaczenia. Często smucimy się z powodu złej jakości życia osób nam najbliższych, kochanych przez nas. Smucimy się, jakby to było nasze własne życie. Łzy bywają szczere i wyrażają postawę pokory człowieka. Ta zaś smutek zamienia w radość.