W tamtym roku z powodu pandemii zmuszeni byliśmy odwołać oficjalną organizację EDK, kilka miesięcy póżniej we wrześniu wyszliśmy z propozycją wyruszenia na odpust do bazyliki NMP w Chełmie i skorzystania z przygotowanej przez nas trasy. Niestety nie znaleźli się chętni, więc wyruszyłem samotnie nocą. Zazwyczaj w trakcie swoich podróży pierwsze 30km trasy pokonywałem bez większych problemów, póżniej pojawiały się bóle, kryzysy i różne rozmyślenia. Jednak tego dnia było inaczej, już na pierwszych kilometrach trasy słabość ciała dawała się wyjątkowo mocno we znaki, później lekko zboczyłem z trasy i zmuszony byłem pokonać dodatkowe 10km. Po tym zaczał pojawiać się kryzys i słabnąć również duch. Koniec końców na odpust dotarłem, ale ostatnie 8km pokonałem autem. Mimo bardzo dużego zmęczenia, chyba największego odkąd uprawiam turystykę górską i pieszą po różnych przemyśleniach nie czuję sie do końca pokonany, ponieważ z tej drogi wyniosłem dużo pozytywnych doświadczeń i pokory. Mimo tego że wytyczałem trasę, kilkukrotnie ją przechodziłem i tak zamyśliłem się i zboczyłem z trasy. Las zwłaszcza nocą wszędzie jest praktycznie taki sam, gdyby nie fakt że księżyc zaczął znajdować się z innej strony mnie pewnie nadrobiłbym znacznie więcej niż te 10km.

Zawsze przed wyruszeniem w podróż w głowie prowadzę różne rozmyślenia i kalkulacje: czy uda mi się dojść? W co się ubrać? Jaka będzie pogoda? Ile zabrać prowantu? Czy będę szedł sam? Itp. Ale w przypadku EDK musimy pamietać, że uczestniczymy w wydarzeniu religijnym jakim jest Droga Krzyżowa Jezusa Chrystusa, on nie kalkulował, wziął krzyż za mnie i za Ciebie i wyruszył...

                                                                            

                                                                             Bartek