Decyzję o pójściu na EDK podjęłam na kilka dni przed terminem.Wahałam się bardzo bo miałam kontuzjowane kolano od miesiąca i bolało jak chodziłam. Kondycja moja spadła na dolny pułap i moi bliscy nie dawali mi szans ze to przejdę w takim stanie. Jednak siła wiary w Boga jest silniejsza. Słyszałam że mówi do mnie - "idź". Po odprawionej mszy przez księdza Andrzeja miałam wyruszyć w trzeciej fali zamykając grupę. Był silny wiatr i bałam się że będzie zimno w górach. Ja kiedyś usłyszałam od św. Jana Pawła II że jak wieje wiatr to Duch Święty jest z nami, i tak było na Papieża pogrzebie i tej nocy też. Nasza fala liczyla kilkanascie osób i ja szlam na końcu myśląc o swojej obolałej nodze i jak ja to przejde z moim ciężkim plecakiem. Lider naszej grupy szedł dość żwawym krokiem i kilka osób zaczęło zwalniać na pierwszych odcinkach. Zaczęłam iść wolniej i wolniej bo nie mogłam ich zostawić z tyłu. W pewnym momencie odłączyliśmy się od lidera i czoła fali i na krótko się zgubiliśmy. Dalsze odcinki tył szedł coraz wolniej i wolniej. To było dla mnie zdobywanie się na cierpliwość i wyrozumiałość. Mówiłam w myślach Koronkę do Miłosierdzia Bożego, i wiedziałam że muszę nauczyć się bycia cierpliwą. Krok po kroku, było ciężko ale światło prowadziło przed siebie. Spoglądałam na pełnię księżyca tak jakby Bóg nam lampę zapalił w lesie. Miałam dużo czasu na przemyślenie swojego życia. Wyciszenie się z Panem Jezusem pomogło mi odnaleźć sens mojej drogi Krzyżowej. Każde rozważanie stacji było jakoś powiązane z moim życiem tak jakby ktoś mnie znał. Jak doszliśmy do ósmej stacji to zapomniałam o bólu kolana ale pokusa była aby jechać z parkingu do domu, jednak znów moja wiara przełamała to i poszłam dalej. Drugi odcinek EDK był trudniejszy. Z trzeciej fali zostały cztery osoby które dołączyły do pierwszej fali i razem nam było dobrze iść. Wspieraliśmy się nawzajem. Mogłam rozważyć moją drogę życiową i podziękować Bogu za to czym mnie obdarzył w życiu i za ludzi których postawił obok mnie żebym zrozumiała moją misję na tej ziemi. Przebaczyłam ludziom co mnie w życiu zawiedli i modliłam się za nich. Te trudne chwile które były i będą to są bolące nogi na drodze krzyżowej. W moich myślach był Jezus który szedł z krzyżem i nigdy nie powiedział dość mojego bólu. Tak trudno go naśladować w dzisiejszych czasach i powiedzieć że wszystko przejdzie. Jest strach przed jutrem, jest ta niepewność że coś się nie uda, jest dużo pytań do Boga i zawsze "dlaczego ja". Ta EDK wzmocniła mnie i dziękuje Bogu że jestem tu gdzie jestem. Nie mam już o nic pytań, wezmę to co mi Pan Bog da na drodze. Czekam na następne wyzwania żeby iść za Chrystusem i powstawać z upadków trzymając się jego krzyża.