Przybicie do krzyża zmienia sytuację życiową. Nie można nic zrobić ani ręką, ani nogą. Nie można już nigdzie pójść. Nie da się nic załatwić. Pozostaje głowa. Myślenie. Jezus na krzyżu przebaczył złoczyńcom, rozmawiał ze swoją Matką i św. Janem, przygarnął
do swojego królestwa Dobrego Łotra, a wreszcie oddał swojego ducha Ojcu.
To wszystko w ogromnym cierpieniu. Dzisiaj podziwiamy tę niezwykłą mądrość Jezusa. To, co miał w głowie. Co robił ze swoją głową Karol Wojtyła? Czy inwestował w mądrość? Przez cały czas nauki w szkole średniej Karol Wojtyła był ogromnie aktywny
w różnych dziedzinach życia szkolnego. W dokumentach szkolnych z lat 1930-
1938 był najczęściej wymienianym spośród uczniów. Działał w samorządzie szkolnym, był wybierany na szefa klasy, deklamował na wieczornicach, porankach i akademiach, wygłaszał referaty, pogadanki, odczyty i przemówienia na lekcjach itd. Kolega z klasy: Był uczniem wybijającym się, „celerem" - jak go nazywaliśmy. Trzeba przyznać, że chłopak był skromny. Gdy profesor zadawał pytanie, a żaden z nas nie potrafił na nie udzielić odpowiedzi, Wojtyła sam się nigdy nie wyrywał. Dopiero wywołany odpowiadał na pytanie. Raczej też nie podpowiadał, uważał, że może pomóc, ale poza lekcjami.
Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na Wydziale Polonistyki zaczął w 1938
roku. Jakie przedmioty wybrał? Między innymi: etymologia języka polskiego,
elementy fonetyki języka polskiego, teatr i dramat w Polsce do połowy XVIII wieku, teoria dramatu, powieści, literatura polskiego średniowiecza, dramaty Stanisława Wyspiańskiego, współczesna poezja polska, humor, komizm i ironia oraz ich rola w dziełach literackich, gramatyka języka staro-cerkiewno-skiego oraz literatura rosyjska i starożytna. Jakby chciał wiedzieć wszystko. Kolega z seminarium: Regulaminu seminaryjnego przestrzegał wiernie. Podczas wykładów był skupiony, starannie notował, w lot chwytając zasadniczą myśl profesora. Ilekroć pożyczał mi swoje
notatki do uzupełnienia wykładów, bez rudu je odczytywałem. Jan Paweł II: „Nauka jest sama w sobie dobra, bowiem jest poznaniem świata, który jest dobry, świata stworzonego przez Boga. Poznawanie świata przez ludzi jest formą udziału w wiedzy Stwórcy. Stanowi więc pierwszy stopień podobieństwa człowieka do Boga, akt szacunku dla Niego, bowiem wszystko, co odkrywamy, stanowi hołd dla Pierwotnej Prawdy".
„Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy o Nim, a ostatecznie by mógł  dotrzeć także do pełnej prawdy o sobie".

Ocena      Zarejestruj / zaloguj się, aby oceniać