Moje posłuszeństwo Bogu, to nie tylko skupienie uwagi na Nim, ale także na drugim człowieku. Moje posłuszeństwo Bogu, to przyjęcie postawy Maryi i sług, kiedy jestem świadkiem i uczestnikiem cudu Bożej miłości w życiu moim i innych ludzi. Czy potrafię wcielić w życie postawę posłuszeństwa i zaufania na wzór Maryi i sług?

Dziś słowo „posłuszeństwo” jest bardzo niepopularne. Na pierwszy plan wysunęła się wolność, którą posłuszeństwo zadaje się ograniczać. Wolność stała się dziś naczelną wartością, której należy bronić zawsze i w każdej sytuacji, nawet z naruszeniem dobra innych. A kto z nas lubi, kiedy ograniczana jest jego wolność, jego prawa?

Chyba dlatego posłuszeństwo tak bardzo kojarzy się z drogą poświęcenia życia Bogu w życiu kapłańskim czy zakonnym. Tymczasem kwestia posłuszeństwa jest kluczowa w każdym powołaniu chrześcijańskim, niezależnie od obranej drogi, bowiem to właśnie posłuszeństwo Jezusowi i Jego Ewangelii czyni z nas prawdziwych uczniów Chrystusa. Wyraźnie mówi o tym pierwszy cud Jezusa w Kanie Galilejskiej.

„Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie mają już wina». Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?» Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Rzekł do nich Jezus: «Napełnijcie stągwie wodą!» I napełnili je aż po brzegi. Potem do nich powiedział: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu!» Oni zaś zanieśli. A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – nie wiedział bowiem, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory». Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie” (J 2, 1-11)

Posłuszeństwo Boga

Na samym początku tego fragmentu Ewangelista ukazuje Jezusa Chrystusa, który odpowiada na zaproszenie skierowane do niego przez człowieka. Można wręcz powiedzieć, że Bóg jest posłuszny człowiekowi, wierny swojej obietnicy, którą złożył młodej parze, decydującej się na bycie razem. Na ich zaproszenie wchodzi w ich miłość i błogosławi im.

Ta wierność Boga, najpierw w charakterze zapowiedzi, jest widoczna w Starym Testamencie wobec Ludu Bożego – Izraela, a później w Nowym Testamencie w realizacji zapowiedzi w Mesjaszu Jezusie Chrystusie. On to przyszedł, jako Dobry Pasterz, aby wszyscy mieli życie w obfitości (por. J 10, 10).

Jezus nie jest tu traktowany w jakiś wyjątkowy sposób, ale jest na tym przyjęciu razem z innymi gośćmi. Nie oddzielony od nich, ale pośród nich. Jest tam także Maryja i uczniowie Jezusa, których powołał, aby szli Jego drogą, aby Mu towarzyszyli (por. Mk 3, 13).

Mam nieustannie okazję zapraszać Jezusa do swojego życia, do wszystkich swoich spraw, które mnie cieszą i z którymi nie mogę sobie poradzić. Mam okazję zapraszać Jezusa do tego wszystkiego, co jest przyszłością i jakimś znakiem zapytania co do tego, jaką w przyszłości obrać drogę. Czy jednak to zaproszenie jest wciąż aktualne? Czy wciąż je ponawiam?

Jeśli zdecyduję się Go zaprosić, to On będzie wierny temu zaproszeniu, nawet mimo mojej niewierności (por. Ps 105). Może już tym pierwszym krokiem był sakrament chrztu świętego czy bierzmowania, ale nie bardzo odczuwam w swoim życiu obecność Jezusa i Jego łaski. Może potrzeba dalszych kroków, jak w przypadku młodych ludzi z Kany Galilejskiej. Może potrzeba szczególnego zaproszenia Jezusa do mojego życia?

Jezus jest już obecny w moim życiu, ale nie jako gość, który się narzuca temu, kto go zaprosił. Jego obecność jest bardzo dyskretna, czasem wręcz można ją przegapić, jeśli człowiek nie ma szczególnie wrażliwego serca, by Go zauważyć. Czy jestem uważny na tę obecność?

Posłuszeństwo Maryi

Obok Jezusa, jak w większości ważnych wydarzeń Jego publicznej działalności, jest Maryja – Jego Matka. Też została zaproszona i dyskretnie dogląda wszystkiego, co ma wpływ na dobre przeżycie święta, jakim dla młodych ludzi jest wesele. Zauważa brak wina. To sytuacja, która mogłaby wzbudzić drwiny z młodej pary, że nie zadbali dostatecznie dobrze o przygotowanie uroczystości.

Maryja dostrzega zwykłe ludzkie potrzeby, które zapewne umknęły większości pozostałych gości, bawiących się na weselu i nietroszczących się o takie drobne sprawy. Maryja nie tylko je zauważa, ale także wie, jak im zaradzić i dlatego zwraca się do Jezusa o pomoc. Jego reakcja może nieco dziwić, gdyż wygląda na to, że Jezus nie chce spełnić Jej prośby.