Prorok Izajasz ukazuje się nam jako poeta, który stawia przed nami obrazy zupełnie nieprawdopodobne, aby ukazać, że to czego się spodziewamy po Bogu jest niczym wobec tego, co On nam proponuje.

A może oczekuje, że w sobie zobaczymy groźnego niedźwiedzia, gotowego do mordowania lwa czy podstępną żmiję. Owcę lub barana? I jak zwierzę może zmienić swój charakter na skutek działania Bożej łaski, tak człowiek może poddać się jej działaniu. Może złagodnieć, zmądrzeć, znaleźć motywację do swych wysiłków. Możemy przestać być niebezpieczni, może inni nie będą nas się bać. A może spójrzmy z innej strony... Czy wiemy, dla kogo jesteśmy źródłem dyskomfortu? Kto przy nas traci poczucie bezpieczeństwa? Dlaczego? A może nie panuję nad mimiką i krzywię się niemiłosiernie, tak, że komuś odechciewa się żyć, odechciewa się mówić do mnie?

 

Do tak wskazanej adwentowej pracy nad sobą święty Paweł dodaje prośbę o cierpliwość do samego siebie i pociechę, że każde, nawet najmniejsze zwycięstwo ma sens.

Wcale nie przynosi wstydu ucieczka przed nadchodzącym gniewem... Najlepszą formą takiej mądrej ucieczki jest zmiana swoich zachowań, tak by poprzednie jakby nie istniały.

 

Poprawmy nieco wezwanie świętego Jana: "Nawróćcie się, a bliższe będzie królestwo niebieskie".

 

 

ks. Zbigniew Kapłański