Prawdę o złożeniu do grobu przeżywamy dziś w sposób niezwykle realistyczny. Niemal wszyscy, choć przez chwilę, zatrzymamy się przed wystawionym w kaplicy adoracji Najświętszym Sakramentem. W polskiej tradycji ta kaplica jest nazywana Grobem Pańskim. Grobem tętniącym życiem. Bo przecież zewnętrzna dekoracja w niczym nie umniejsza prawdy o Jezusie żywym i obdarzającym życiem. To obdarzenie życiem powinno dziś skierować nasz wzrok na drugi grób. Nasz. Bardzo osobisty. W którym został pogrzebany stary nasz człowiek i z którego zostaliśmy wyprowadzeni do nowego życia dzieci Bożych. Ten grób to chrzcielnica. W wielkosobotnie przedpołudnie jeszcze prawdopodobnie pusta. Czekająca na zapełnienie wodą i wezwanie nad nią mocy Ducha Świętego. Trochę jak samotna matka, wypatrująca z utęsknieniem na odwiedziny dzieci, choć na chwilę wracających do rodzicielskiego łona.