Pomimo trwającej wojny, alarmów przeciwlotniczych i tragedii ludzi, których bliscy znaleźli się na wschodzie kraju, miejscowa wspólnota rzymskokatolicka żyje. Stąd niezwykle cenną była dla niej Eucharystia w kościele św. Antoniego, gdzie zabroniono kultu w 1958 r.

Uroczystej Mszy przewodniczył bp Witalij Skomarowski, ordynariusz diecezji łuckiej, a uczestniczyli w niej liczni wierni, rodziny z dziećmi, duchowieństwo różnych obrządków, a także przedstawiciele władz. Po celebracji odsłonięto na fasadzie budynku tablicę upamiętniającą posługę ostatniego duszpasterza, który na stałe posługiwał w tej świątyni, o. Serafina Kaszuby. Obecnie w kościele nadal mieści się Sala Muzyki Kameralnej i Organowej. Trwają jednak rozmowy o wydzieleniu choćby części byłego miejsca kultu do modlitwy.

Ks. Czajka, proboszcz tamtejszej parafii św. Piotra i Pawła, zauważył, że ostatnio dochodzi do podobnych ożywczych wydarzeń. Niedawno bowiem, pod koniec marca, miał miejsce powrót do miasta kopii wizerunku Matki Bożej Rówieńskiej, umieszczonej właśnie w świątyni, którą kapłan się opiekuje. W takim kluczu duchowny odczytuje też Mszę w kościele św. Antoniego.

„Ja widzę, że to było możliwe dzięki harmonijnej współpracy naszego rówieńskiego środowiska. A tak w ogóle to można określić jako prezenty Pana Boga te dni, o których wspomniałem: powrót Maryi, powrót św. Antoniego, powrót o. Serafina Kaszuby, powrót ludzi do tego kościoła. My przed tym budynkiem staliśmy [już] w 1991 r., modliliśmy się o zwrot tego kościoła... Tutaj zupełnie w innych okolicznościach weszliśmy - mówi Radiu Watykańskiemu ks. Czaja. - Symboliczny powrót. Jest jeszcze wielu ludzi, którzy pamiętają swoje spotkania w kościele św. Antoniego (...). A jak to będzie? Chyba trzeba też (...) oddać to w ręce Boga. Oddać to w ręce Boga - o. Kaszuba to mocno podkreślał; mocno podkreślał, aby nie rozminąć się z wolą Bożą (...). To, co nastąpiło, to było naprawdę wielkie wydarzenie, nawet epokowe: 65 lat temu doszło do ostatniej Mszy świętej. To ludzie podkreślają: że to rzecz, która niemożliwa była już tyle lat. Tylu dobrych ludzi po drodze się spotykało, ale teraz ta współpraca nabrała jakiegoś [jeszcze] innego charakteru.