OTWARTE PODWOJE WIARY

List pasterski Metropolity Lubelskiego na Wielki Post 2012 r.

Umiłowani w Chrystusie Panu!

Liturgią Środy Popielcowej rozpoczęliśmy okres Wielkiego Postu. Jest to czas, w którym dusza ma okazję przypatrzeć się, jak bardzo ją Bóg miłuje. Do tego stopnia nas umiłował, że nie oszczędził swego Syna, ale Go wydał za nas, dla naszego zbawienia. Razem z Jezusem, Przewodnikiem naszej wiary, pragniemy pójść do Jerozolimy, aby się przygotować na obchód Świąt Paschalnych. Wraz z Nim chcemy w mocy Bożego Ducha udać się na pustynię, aby poddać się próbie i spotkać Boga.  Bo – jak pisze Ojciec Święty Benedykt XVI – „sprawa z Bogiem jest czymś w najwyższym stopniu realnym, co więcej: jest właściwym kluczem do naszych najgłębszych udręk. I naprawdę nie będzie uzdrowienia, jeśli Bóg nie zostanie ponownie uznany za fundament całego naszego istnienia" (Pieśń nowa dla Pana).

Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię

Przeznaczona na dzisiejszą niedzielę Ewangelia św. Marka, choć zwięzła i krótka, zawiera jedno z najważniejszych przesłań Nowego Testamentu. Są to słowa Pana Jezusa: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię." W tych słowach zawiera się istota przepowiadania Mistrza z Nazaretu i wszystko to, co jest ważne i konieczne w życiu chrześcijanina.

Ewangelia na I niedzielę Wielkiego Postu to Dobra Nowina o naszym zbawieniu. Oto ludzkie dzieje, naznaczone grzechem i ciemnością, przenika nowa rzeczywistość, piękniejsza i bogatsza niż wszystko, co dotąd spotkało człowieka; wchodzi w nie Jezus Chrystus, Syn Boży, Odkupiciel człowieka, a wraz z Nim Boże królestwo.

Kiedyś, przed wiekami – słyszeliśmy o tym w pierwszym czytaniu – ocalony z wód potopu Noe ujrzał rozpiętą na niebie tęczę i usłyszał słowa Bożej obietnicy. Przez całą historię narodu wybranego przypominali o niej prorocy, wyśpiewywały ją psalmy, pouczały o niej słowa mądrości.

Ta obietnica spełnia się wraz z przyjściem Jezusa. W Jego Osobie Bóg wkracza w ludzkie dzieje i w historię każdego człowieka. Wyciąga dłoń do swego stworzenia, aby okazać mu miłosierdzie i obdarzyć go łaską przebaczenia. Odkąd pojawił się na ziemi Jezus Chrystus, Bóg stał się tak bliski człowiekowi, jak nigdy dotąd.

"Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" – mówi dziś do nas Jezus. Te same słowa słyszeliśmy z ust kapłana, który posypywał nasze głowy popiołem w ubiegłą środę. Nawracajcie się, odwróćcie się od tego, co było złe, zwróćcie wasze serca ku dobru. Zacznijcie wszystko od nowa, rozpocznijcie z nową mocą walkę ze swymi słabościami i pokusami. Uwierzcie, że was na to stać, uwierzcie, że dobro jest możliwe. Uwierzcie Ewangelii – Dobrej Nowinie o zbawieniu człowieka.

Wiara otwiera na miłość

Ojciec Święty Benedykt XVI opublikował ostatnio List apostolski Podwoje wiary. Ogłasza w nim nową inicjatywę duszpasterską i ewangelizacyjną dla całego Kościoła. Jest nią zbliżający się Rok Wiary, który rozpocznie się 11 października bieżącego roku. Data nie jest wybrana przypadkowo. W tym dniu minie bowiem pięćdziesiąt lat od otwarcia II Soboru Watykańskiego, który był najważniejszym wydarzeniem w historii Kościoła XX wieku. W tym dniu upłynie także dwadzieścia lat od opublikowania przez bł. Jana Pawła II Katechizmu Kościoła Katolickiego, będącego podsumowaniem nauczania soborowego i ukazującego wiernym siłę i piękno chrześcijańskiej wiary. Zakończenie Roku Wiary przewidziane jest na dzień 24 listopada przyszłego roku – w Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata.

Rok Wiary jest zaproszeniem skierowanym do wszystkich chrześcijan, aby przez nawrócenie ożywili swoją więź z Chrystusem, jedynym Zbawicielem świata. „W tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania Bóg objawił pełnię miłości, która zbawia i wzywa ludzi do nawrócenia i przemiany życia poprzez odpuszczenie grzechów (por. Dz 5, 31)." Wiara musi otwierać się na miłość, mówi Ojciec Święty. „Wiara i miłość potrzebują siebie nawzajem, tak że jedna pozwala drugiej, by mogła się zrealizować. Dzięki wierze możemy rozpoznać w tych, którzy proszą o naszą miłość, oblicze zmartwychwstałego Pana. A wiara, która pozwala nam rozpoznać Chrystusa, jest tą samą Jego miłością, która pobudza, aby spieszyć Jemu z pomocą za każdym razem, kiedy czyni się naszym bliźnim na drodze życia" (Porta fidei 14).

W swoim wielkopostnym orędziu Ojciec Święty Benedykt XVI wzywa nas słowami z Listu do Hebrajczyków: „Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków" (Hbr 10, 24). Przypomina, że „także dzisiaj z mocą rozbrzmiewa głos Pana, który wzywa każdego z nas do troszczenia się o bliźniego. Także dzisiaj Bóg nas prosi, abyśmy byli «stróżami» naszych braci (por. Rdz 4, 9), abyśmy tworzyli relacje nacechowane wzajemną troskliwością."

W chrześcijańskiej tradycji post połączony jest z uczynkami miłosierdzia. Odejmuję sobie, aby podzielić się z innymi. „Poszczenie chrześcijanina – mówił papież Leon Wielki – staje się pokarmem potrzebujących." Przez taki post Bóg "uśmierza wady, podnosi ducha, udziela cnoty i nagrody." Pan Bóg nie chce, abyśmy pościli dla ludzkiego oka, na pokaz. Nie chodzi Mu o to, aby "zwiesić głowę jak sitowie i użyć woru z popiołem za posłanie." Nie chce, abyśmy pościli wśród waśni i sporów. Pragnie, abyśmy rozdzierali nasze serca, a nie szaty, abyśmy przede wszystkim pojednali się z Bogiem i ludźmi.

Prawdziwy post musi mieć wymiar społeczny: rozerwać kajdany zła, rozwiązać pęta niewoli, wypuścić na wolność uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać. Dzielić swój chleb z głodnym, przyjąć w dom ubogiego, nie odwracać się od współbraci.

Caritas Archidiecezji Lubelskiej, jak co roku, rozpoczyna dzisiaj Wielkopostne Dzieło Pomocy, na które składa się „Jałmużna wielkopostna" oraz rozprowadzany we wszystkich parafiach naszej archidiecezji „Chleb dobroci", którym dzielimy się podczas wielkanocnego śniadania. Dochód z obu tych akcji przeznaczony jest na różne formy pomocy najuboższym.

Ojcowie Kościoła mówili o jeszcze innym rodzaju postu, który nazywali "postem od świata". "Post od świata" to nie tylko unikanie grzechów, ale także powstrzymywanie się od spraw zbytecznych, powierzchownych, obciążających ducha, przywiązujących duszę do ciała a ciało do ziemi. A więc – zgodnie ze wskazaniami słowa Bożego –  nie brać wzoru z tego świata; nie pędzić za panującą modą, nie ulegać naciskom opinii publicznej; nie postępować za wzorcami ukazywanymi w tandetnych czasopismach oraz nie kształtować swoich gustów na podstawie natrętnej reklamy. Nie należy dawać wiary wątpliwym autorytetom, które schlebiają ludzkim słabościom, usprawiedliwiając niejednokrotnie największe zło moralne.

Utwierdzać braci w wierze

W Ewangelii św. Łukasza Chrystus mówi do Szymona Piotra: „Prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty nawróciwszy się, utwierdzaj swoich braci" (Łk 22,32). Człowiek nawrócony, który odkrył w Chrystusie sens swojego życia, pragnie podzielić się tym skarbem z innymi. Konsekwencją nowego nawrócenia jest więc nowa ewangelizacja. O jej konieczności na polskiej ziemi mówił bł. Jan Paweł II. W tym roku obchodzimy 25. rocznicę jego pobytu w Lublinie. Już dzisiaj zapraszam wszystkich wiernych archidiecezji na uroczystą Eucharystię, która będzie miała miejsce w dniu 9 czerwca tego roku, w godzinach wieczornych, przy kościele pw. Świętej Rodziny w Lublinie. Uroczystościom będzie przewodniczył Ks. Kard. Stanisław Dziwisz najbliższy współpracownik bł. Jana Pawła II i najważniejszy świadek wielkiego pontyfikatu.

Wdzięczni jesteśmy Bogu za to, że było nam dane żyć w czasach Jana Pawła II, że spotykaliśmy i słuchaliśmy wielkiego Świętego naszych czasów. Był dla nas ojcem wiary – niczym Abraham. Przewodził nam jak Mojżesz  – wyprowadził z domu niewoli, przeprowadził przez „Morze Czerwone" i ukazał na nowo tablice Bożych przykazań. Stanął w szeregu wielkich proroków, potężnych w słowie i czynie. Wskazywał drogę, chronił przed niebezpieczeństwem, przestrzegał przed uwikłaniem w ciernie zła i grzechu. Jak Dobry Pasterz brał nas na swoje ramiona i z miłością odnosił do Chrystusowej owczarni. Uczył nas trudnej wolności i radosnej wiary.

Na różne sposoby okazujemy naszą wdzięczność wobec Jana Pawła II i nasze przekonanie o jego wielkości i świętości. Spośród wielu jego pomników najpiękniejsze są te żywe. Niech upamiętnieniem wielkiego pontyfikatu będzie Centrum Jana Pawła II powołane do życia przez Ks. Abpa Józefa Życińskiego. Zadaniem Centrum będzie koordynacja, inspiracja i prowadzenie działań w dziedzinach, które bliskie były Wielkiemu Papieżowi. Chodzi o takie obszary jak świadectwo miłosierdzia chrześcijańskiego, troska o ludzi młodych, wspieranie rodzin, promocja kultury ducha oraz rozwijanie dialogu w Kościele i w społeczeństwie.

Pierwszą z konkretnych form działalności Centrum jest Fundusz stypendialny im. Arcybiskupa Józefa Życińskiego Świadkowie Bożego piękna, powołany do życia w pierwszą rocznicę jego śmierci, w dniu 10 lutego. W tym dniu poświęciliśmy w naszej Archikatedrze epitafium ku jego czci. Zachowujemy go w pamięci jako człowieka głębokiego umysłu i gorącego serca, niestrudzonego Pasterza, oddanego Bogu i ludziom w Duchu i Prawdzie. Niech jego słowo, wypowiedziane kilka lat temu w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu poprowadzi nas drogami pokuty i nawrócenia:

„Przeżywając głębokie przemiany, które ogarniają świat, możemy czasem czuć się jak pokolenie, które doświadcza nowych form potopu. Wydaje się nam wtedy, iż świat ogarnia potop zła, kłamstwa, pogardy dla człowieka. Czujemy się bezsilni i skazani na klęskę w nierównej walce. Tymczasem Bóg śpieszy nam nieustannie z pomocą, dostrzega każdą oznakę dobra, ratuje swój lud w godzinie zagrożeń. Dzisiejsze pierwsze czytanie mówi o Bogu, który zawiera przymierze ze swym ludem nawet w pejzażu dotkniętym zniszczeniami potopu. To Bóg, oczekujący od nas świadectwa wiary Noego, jest źródłem naszej nadziei i pokoju ducha. Tę postawę duchowego pokoju starajmy się kształtować w okresie Wielkiego Postu przez udział w nabożeństwach Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali, jak również przez częstą lekturę opisów Męki Pańskiej zawartych w Ewangelii. Niechaj solidarność z cierpiącym Chrystusem pozwoli nam zachować dystans w spojrzeniu na przeciwności, które znaczą nasze życie."

Umiłowani w Chrystusie Panu!

W obecnym roku duszpasterskim przypominamy prawdę, że Kościół jest naszym domem. Chcemy szeroko otwierać podwoje Kościoła i zapraszać do niego także tych, którzy go opuścili. To sam Chrystus ich zaprasza do swego domu. W nim jest miejsce dla wszystkich, którzy szukają Boga, a którzy odeszli przez zwątpienie, grzech czy zgorszenie. Chrystus „wszystko czyni nowe" w Kościele i w naszym życiu oraz pragnie doprowadzić nas do pełni. Dopiero wówczas odnajdziemy pokój, poczucie sensu życia, moc krzyża i radość braterskiej komunii wiary.

Na trud codziennego nawracania się i radość płynącą z wiary w Ewangelię z serca Wam błogosławię!

Wasz biskup Stanisław

List należy odczytać w I niedzielę Wielkiego Postu, 26 lutego 2012 r.