OBJAWIENIE
BOŻE A OBJAWIENIA PRYWATNE
List
Episkopatu Polski na Niedzielę Biblijną
Siostry i Bracia, Umiłowani w
Chrystusie Panu!
Przed chwilą wybrzmiały słowa Jezusa:
Pokój
wam! To Ja jestem! Pan skierował
je do uczniów, którzy przeżywali rozczarowanie i bali się o swoją przyszłość. Ten,
któremu zaufali umarł na krzyżu. Jezus znając ich myśli przywołał słowa
Mojżesza, Proroków i Psalmów, a nade wszystko przypomniał im swoją naukę. Tak
stanął pośród nich jako ostateczny Objawiciel Boga. Nam zaś daje istotne
wskazanie, aby w kształtowaniu życia chrześcijańskiego odnosić się do
Pisma świętego, a zwłaszcza do Jego Ewangelii i nauczania Apostołów, wiernie
przekazywanego i wyjaśnianego przez ich następców. Chodzi o to, aby swoją chrześcijańską tożsamość i egzystencję budować
na mocnym fundamencie apostolskiego depozytu wiary i nie przeceniać wartości
objawień prywatnych, a tym bardziej nie opierać swej wiary na bliżej nieokreślonych
wizjach. Jezus odsyła nas wyraźnie do Objawienia Bożego danego całemu
ludowi. Przypomnijmy zatem jego wartość i zapytajmy o znaczenie objawień prywatnych.
1.
Bóg objawia się w stworzeniach i w historii
Autor Księgi Mądrości uczy, że z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich
Stwórcę (Mdr 13,5). Św. Paweł, w Liście do Rzymian, dodaje: Albowiem od stworzenia świata niewidzialne
Jego przymioty – wiekuista Jego potęga oraz bóstwo – stają się widzialne dla
umysłu przez Jego dzieła (Rz 1,20). Jeszcze bardziej objawia się Bóg w człowieku, którego
stworzył na swój obraz (Rdz 1,27). Daje
poznać, jak wielka jest Jego moc, mądrość i miłość, skoro jako Stwórca obdarzył
człowieka tak cennymi darami jak: wartość własnego ciała, dar rozumu, dar
wolności, sumienie i „prawo naturalne” (por. Verbum Domini, 9).
Podobnie w wydarzeniach, które tworzą historię zbawienia, Bóg
objawia się jako Jedyny Pan życia, troskliwy Ojciec i sprawiedliwy Sędzia (por. Konstytucja o Objawieniu Bożym, 2-3). Pierwszych
rodziców nie zostawił w mocy kusiciela i grzechu, ale przywrócił im nadzieję i
zapowiedział zwycięstwo (por. Rdz 3,15-21). Gdy nieprawość ludzi sprowadziła na ziemię potop, ocalił sprawiedliwego
Noego i błogosławił jego potomkom (por. Rdz 6,13-22; 9,1-17). Abrahama
prowadził nowymi drogami i poprzysiągł mu, że uczyni z niego wielki naród (por.
Rz 12,2). Mojżeszowi objawił swoje imię: JESTEM (por. Wj 3,13-15) i był przy
nim z całą swoją Mocą, gdy wyprowadzał Izraela z Egiptu i zawierał Przymierze
na Synaju. Salomonowi dał Mądrość do
odróżniania dobra od zła. Prorocy słuchali Jego Głosu, który napominał lud
i budził nadzieję na przyjście Mesjasza. A ostatecznie, w wydarzeniach i słowach
składających się na dzieje Chrystusa, doprowadził objawienie swe do końca.
2.
Pełnia Objawienia Bożego w Chrystusie
Z dzisiejszej Ewangelii wynika, że zmartwychwstały Jezus
objawia nam Boga, który JEST w Nim, a przez Niego jest pośród uczniów! Do
zatrwożonych i wylękłych apostołów, którym wydaje się, że widzą ducha, mówi: Czemu jesteście zmieszani i dlaczego
wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: To ja
jestem (Łk 24,38-39). W ten sposób wyznaniem: Ja jestem, Jezus zwiastuje uczniom swą Boską tożsamość. Oni zaś
poznają, że jest odwiecznym Synem Boga, który stał się człowiekiem i pojmują
Jego świadectwo: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10,30).
Tak, w Jezusie z Nazaretu Bóg objawił w sposób pełny i
definitywny swoją obecność w dziejach świata. Dał się poznać w swoim Synu,
który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem
Jego istoty (Hbr 1,3). Dlatego apostoł Filip usłyszał od Jezusa: Kto mnie widzi, widzi także i Ojca (J
14,9). Żydom oznajmił: Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że
ujrzał mój dzień – ujrzał go i ucieszył się (J 8,56). A wstępując do
nieba zapewnił uczniów: Oto Ja jestem z
wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata (Mt 28,20).
Apostołowie objawioną im prawdę o świętej Obecności Boga w
Jezusie Chrystusie przekazali wszystkim, którzy ich słuchali: To
wam oznajmiamy, co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie
Życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze
ręce – bo Życie objawiło się. Myśmy Je widzieli i o Nim świadczymy. Głosimy wam
Życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione – zapewnia święty Jan pisząc do pierwszych
chrześcijan (1J 1,1-3).
Dlatego Kościół naucza, że pełnię swej Obecności, która
jest Życiem i Miłością, Bóg objawił w osobie Chrystusa (por. Hbr 1,1-2). On
jest jedynym, doskonałym i ostatecznym
Słowem Ojca. W Nim Bóg otworzył przed ludźmi całą swoją Tajemnicę. I nie
będzie już innego Objawiciela (por. Katechizm
Kościoła Katolickiego, 65).
3.
Ewangelia Chrystusa objawia całą Prawdę Boga i Jego Miłość
Przez Chrystusa i w Chrystusie Bóg „przemówił” do
wszystkich narodów (por. Hbr 1,1-2). Głosząc Ewangelię, Jezus dał ludziom
poznać Prawdę, która wyzwala z niewoli bałwochwalstwa i ateizmu (por. J 8,31). Oznajmił
wszystkim, że Bóg umiłował świat (J
3,16). Słowami pełnymi dobroci i przyjaźni zaprosił każdego człowieka do
dialogu z Bogiem (por. J 15,15). Zwraca
się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi (por. Bar 3,38). Więcej, stwarza
im możliwość takiego przystępu do Ojca (por. Ef 2,18), że stają się uczestnikami boskiej natury (por. 2P 1,4).
Na takiej podstawie Kościół od samego początku naucza, że cała
wola Boga względem każdego człowieka objawiona jest w Ewangelii Jezusa i w
nauczaniu Apostołów. Mamy więc dostęp do orędzia Tego, który nas miłuje (por. Ap 1,5), a słuchanie Ewangelii prowadzi
nas do komunii z Ojcem i Jego Synem (por. 1 J 1,2).
Dlatego Kościół, poprzez ustanowienie Niedzieli Biblijnej,
zaprasza nas do codziennego – osobistego i wspólnotowego – czytania Pisma
świętego w rodzinach. Mogą nam w tym również pomóc telewizyjne i radiowe programy
biblijne. Sięgajmy po dobre komentarze do czytań mszalnych w tygodnikach
katolickich! Twórzmy w parafiach kręgi biblijne a w diecezjach Szkoły Słowa
Bożego jako żywe Domy Słowa, aby Ewangelia nie była bezdomna! Oby Pismo święte
nie było jedną z wielu książek porzuconych na półce!
4.
Objawienia prywatne
Objawienie Boże dokonane w Osobie Chrystusa, a także w Jego
czynach i słowach – jak uczy Sobór Watykański II – nigdy nie przeminie, bo nie
przemija zmartwychwstały Jezus i Jego Ewangelia. Dlatego Bóg objawia się nam także
dzisiaj, gdy wraz z Kościołem otwieramy Pismo święte, aby w duchu wiary je czytać
i wyjaśniać metodami, którymi posługuje się ludzki rozum. Natomiast nie należy się już spodziewać żadnego nowego
objawienia Boga przed chwalebnym ukazaniem się Pana naszego Jezusa Chrystusa (por. 1Tm 6,14 i Tt 2,13) (Konstytucja o Objawieniu Bożym, 4).
Jeżeli więc ktoś chciałby jeszcze dzisiaj pytać Boga albo pragnąłby jakichś wizji lub objawień, nie tylko postępowałby błędnie, stwierdza św. Jan od Krzyża, ale także obrażałby Boga, nie mając oczu
utkwionych jedynie w Chrystusie, szukając innych rzeczy lub nowości (Katechizm Kościoła Katolickiego, 65).
Dane ludziom objawienia prywatne nie dodają nic nowego do
Objawienia Bożego, które jest przekazywane w Piśmie świętym i w żywej Tradycji
Kościoła. Niczego też w nim nie przekreślają i nie poprawiają. Pełnią wobec
niego służebną rolę. Udzielane są przez Boga pojedynczym osobom, aby Kościołowi
powszechnemu lub wspólnotom lokalnym czy określonym grupom mocniej przypomnieć
prawdę już obecną w Piśmie świętym i Tradycji. W ten sposób mogą pomóc w
pełniejszym przeżywaniu tej prawdy w konkretnym czasie (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 67).
Przez świętą Faustynę – na przykład – Pan Jezus przypomniał całemu Kościołowi
prawdę o miłosierdziu Boga, objawioną już w Starym i Nowym Testamencie, aby
wybrzmiała na nowo i owocowała w życiu współczesnego świata. Podobnie liczne objawienia
maryjne niczego nie dodają do Ewangelii. Zalecana w nich modlitwa różańcowa –
jak uczy bł. Jan Paweł II – jest „modlitwą ewangeliczną”, a wezwania do nawrócenia
i pokuty aktualizują pierwsze zdanie Dobrej Nowiny głoszonej przez Jezusa: Przybliżyło się do was Królestwo Boże!
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1,15). Z kolei, objawienia
prywatne, dawane ludziom w postaci wizji czy głębokich przeżyć religijnych, służą
najczęściej temu, aby ich nawrócić, pogłębić ich więź z Bogiem bądź umocnić na
drodze dawania świadectwa Chrystusowej Ewangelii. Nieraz pomagają one odkryć
nowe powołanie czy charyzmat. Jest to
pomoc, którą otrzymujemy, ale nie mamy obowiązku z niej korzystać (Verbum Domini, 14).
Należy więc pamiętać, że wartość objawień prywatnych różni się zasadniczo od jedynego Objawienia
publicznego: to ostatnie wymaga naszej wiary; w nim bowiem ludzkimi słowami i
za pośrednictwem żywej wspólnoty Kościoła przemawia do nas sam Bóg (Verbum Domini, 14). Natomiast każde
objawienie prywatne, aby mogło być użyteczne dla innych osób, a nawet dla ogółu
wiernych, musi być uznane przez Urząd Nauczycielski Kościoła. Dlatego trzeba
zachować wielką ostrożność w przyjmowaniu treści dotyczących wiary i moralności
zawartych w objawieniach prywatnych. Pamiętajmy o mocnych słowach świętego Pawła
z Listu do Galatów: Ale
gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą
wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty! Już to
przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię
różną od tej, którą [od nas] otrzymaliście – niech będzie przeklęty! (Ga 1,8-9).
Teksty zgodne z nauką Kościoła są potwierdzone opinią upoważnionego teologa i
mają tzw. „imprimatur”, czyli aprobatę Biskupa lub Wyższego Przełożonego
Zakonnego. I tylko takie pisma powinny kształtować naszą wiarę, poglądy i postawy.
Umiłowani
w Chrystusie Panu!
Obchodzona dziś po raz czwarty Niedziela Biblijna, która
otwiera Tydzień Biblijny, to doskonała okazja, aby w naszych sercach i
rodzinach odnowić przymierze z Bogiem. Poruszeni Jego miłością, dokonajmy
intronizacji księgi Pisma świętego w naszych domach i kościołach. Wyłóżmy ją w
najważniejszym miejscu mieszkania, zapalmy świece, odczytajmy stosowny fragment,
który nam podpowiada rozum i serce. Niech słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii:
Pokój wam! (...) Czemu jesteście
zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? (...) Ja Jestem! (Łk 24,36.38-39) zapadną w nasze serca jako zapewnienie, że Bóg jest z nami, że
wprowadza ład w nasze życie i nim kieruje.
Na owocne przeżywanie spotkania z Jezusem Chrystusem, żywym
Słowem Boga, zawierzając wszystkich Maryi, Matce Słowa Wcielonego, z serca Wam
błogosławimy.
Podpisali: Pasterze Kościoła
katolickiego w Polsce obecni na 357. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie,
w dniach 13-14 marca 2012 r.
List należy
odczytać w Niedzielę Biblijną, 22 kwietnia 2012 r.
Za zgodność:
+ Wojciech Polak
Sekretarz Generalny KEP
Otwierany 983 razy
|
Źródło:
kuria.lublin.pl
|
Autor: Biskupi Polscy |