W najbliższą niedzielę obchodzimy Uroczystość św. Apostołów Piotra i Pawła. Tego dnia rozpoczyna się też rok poświęcony św. Pawłowi, Apostołowi Narodów. Można zaryzykować takie stwierdzenie, że tym, co najbardziej charakteryzuje tego Apostoła, jest fakt i sposób przeżywania przez niego swego nawrócenia. Tak się składa, że na to znamię tego świętego możemy spojrzeć w ramach naszego cyku o nawróceniu. Będzie to jednocześnie przyczynek wprowadzający w przeżywanie rozpoczynającego się Roku św. Pawła. Do tej postaci będziemy w tym roku częściej wracać.

Wydaje mi się, że dobry dostęp do właściwego poznania i rozumienia osoby św. Pawła oraz przeżywanej i głoszonej przez niego Ewangelii umożliwia nam pewien klucz. Jest nim właśnie pojęcie nawrócenia jako poznania i przyjęcia całkowitej i bezwarunkowej darmowości zbawienia, które obejmuje całego człowieka - i to w sposób bardzo radykalny. Dokonuje się to na bazie przeżytego własnego fiaska w dziedzinie polegania na sobie co do możliwości wypełniania Prawa. Człowiek religijny bowiem, jakim był Szaweł przed nawróceniem, rozumie zazwyczaj wypełnianie Prawa przez siebie - chociaż nie bez jakiegoś uciekania się do pomocy Boga - jako jedyną możliwą droga służenia Bogu (czasem granicząca z wykluczaniem czy prześladowaniem innych). Tak było w życiu Szawła przed jego nawróceniem; tak było w życiu tylu jemu współczesnych uczonych w Piśmie i faryzeuszy; tak też bywa często w życiu wielu chrześcijan, mimo że przyjęli chrzest. Nie zawsze bowiem odkryli prawdę Ewanglii a często też nie dali się tej prawdzie odkryć, tzn zdemakować w sobie starego człowieka i wejść w nawrócenie.

Kiedy tutaj i teraz mówimy o nawróceniu - i czynimy to z odniesieniem do osoby św. Pawła, jesteśmy (winniśmy być) świadomi, że nie chodzi o jakąkolwiek zmianę czy przemianę moralną w sensie pewnej poprawy życia: odrzucenia (niektórych) grzechów i spełnienia (jakichś) dobrych czynów. Chodzi o tak rozumiane nawrócenie, które jest całkowitą przemianą, a właściwie jest nowym stworzeniem. Chodzi o nową wizję człowieka, według której pewna forma życia zostaje całkowicie pozostawiona, a jest stworzony nowy człowiek, to znaczy zupełnie inny w swoim wnętrzu. Zostaje odrzucone to, co do tej pory stanowiło bazę życia (także w dziedzinie zdobywania dóbr duchowych - ale w kluczu życia dla siebie), i nie przyjmuje się już tamtej rzeczywistości jako konstytutywnej, lecz opiera się na nowej, darmowo otrzymanej i utrzymującej człowieka w darmowości. Jeśli zaś poprzednia rzeczywistość i jej strata miałaby mieć jakieś znaczenie, to tylko jako swoista ruina i gruzy, na których może zostać zbudowana nowa rzeczywistość, ale już z całkowice nowym planem i przez innego Budowniczego. Trzeba zauważyć, że owa doświadczona strata nie jest pozbawiona sensu, ponieważ na niej, jakoby na jej zgliszczach (ruinie) jest budowana zupełnie nowa rzeczywistość. Tak rozumiane nawrócenie jest cudem; jest dziełem Boga w człowieku. To przeżył Szaweł u bram Damaszku jako bolesny ale zarazemy wyzwalający dar . To był cud jego nawrócenia. On w dalszym swoim życiu żył i działał mając jakby swoje korzenie w tym wydarzeniu nawrócenia, w tym doświadczeniu łaski, gdy z prześladowcy w imię Prawa, stał się tym, kto był gotów znieść jakiekolwiek prześladowania z powodu otrzymanej i głoszonej Ewangelii.

Na ruinach faryzeusza Szawła, na dostrzeżeniu przez niego fałszu pokładania nadziei w swoich zasługach ze względu na zachowywane Prawo (tak, jak je rozumiał) i szukaniu powodów do chluby (które po nawróceniu są przez niego postrzegane jako śmieci) rodzi się nowy człowiek - Paweł, który poznał i poznaje inną rację (usprawiedliwienie) życia, czyli Chrystusa. Poznać Chrystusa i być poznanym przez Niego od tej chwili znaczy dla Pawła wszystko. Dlatego ten, kto poznał Chrystusa, staje się jak On: żyję ja, już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2,20). Rzeczywistość „starego człowieka" zostaje zburzona, a powołane jest do istnienia nowe życie, nowość życia (por. Rz 6). Przemiana ta jest radykalna i polega na spotkaniu i konwersji „przeciwieństw".

Możemy, odnosząc się głównie do Flp 3, przy pomocy pewnego schematu (naturalnie uproszczonego) pokazać to nawrócenie dokonane w Faryzeuszu z Tarsu, posługując się przeciwstawnymi pojęciami:

SZAWEŁ - PAWEŁ

Ja, który prześladowałem Chrystusa - Nie ja, ale Chrystus we mnie, który pozwala mi znosić prześladowania

Prawo - Ewangelia

Zasługa - Łaska

Zysk - Strata

Śmierć/życie - Życie/śmierć

Szaleństwo - Mądrość

Wstyd - Chluba

Upokorzenie - Wywyższenie

Słabość -Moc

To zestawienie „skrajności" w sferze nawrócenia mogłoby być kontynuowane w odniesieniu do wielu jeszcze dziedzin życia. Należy podkreślić tu całkowitą inność i nowość postaw, które są owocem tego nawrócenia. Jest to nowe stworzenie zapowiadane w tekstach Starego Testamentu. Istotne jest przy tym zrozumienie, że to, co przychodzi jako nowe i stanowi owoc nawrócenia, to znaczy przyjęcia działania Boga, jest inne niż to, co było „wypracowane" przez człowieka; po prostu nowe nie jest takie jak stare (por. Jr 31,21n, 31-34; w szczeg. w. 32).

To nowe stworzenie jaśnieje i rozbłyska w świecie, a tym samym ewangelizuje świat poprzez podarowanie ludziom tego świata szansy wejścia w tę samą rzeczywistość nawrócenia i uczestnictwa w nowej rzeczywistości spełnionej przez Boga w Chrystusie. Sw Paweł jest jednym z najlepszych przykładów tego, co dzieje się w człowieku i z człowiekiem i czego Bóg dokonuje przez człowieka, którego dotknie łaską nawrócenia, a ten człowiek nie odrzucie jej, lecz pozwoli, by mocą tej łaski dokonała się w nim przemiana, nowe stworzenie - nawrócenie.

BpZb

Ocena      Zarejestruj / zaloguj się, aby oceniać