Drugi termin określający nawrócenie to czasownik metanoeo. Jest on złożony z dwóch członów: przedrostka meta - wskazującego na to, co jest ponad czy poza, na inność czy zmianę, oraz czasownika noeo, który znaczy dostrzegać, zrozumieć, pojmować, myśleć. Ten złożony czasownik wyraża więc proces zmiany postrzegania, pojmowania, myślenia. Warto podkreślić, że jest to termin stosunkowo rzadko spotykany w klasycznej literaturze greckiej. Pojawia się natomiast częściej w języku greckim popularnym (koine). Dla klasycznej myśli greckiej nie było bowiem czymś naturalnym mówić o radykalnej zmianie myślenia. Tam dominowała raczej koncepcja uświadomienia sobie swojej pozycji myślowej i jej uzasadnienia, czyli „obrony" własnego sposobu myślenia. Tego rodzaju wydarzenie, jakim jest zmiana myślenia, staje się możliwe w pełni dopiero w świetle orędzia Ewangelii. Termin metanoeo, metanoia uzyskuje więc precyzyjne znaczenie i zastosowanie w tekstach Nowego Testamentu.

Nowotestamentalne użycie omawianego terminu odpowiada zasadniczo temu, co zawiera się w hebrajskim szub i tym samym zbliża się semantycznie do treści, jakie wyraża termin epistrepho w jego odniesieniu do sfery duchowej. Metanoeo w NT nie oznacza więc tylko teoretycznej zmiany myślenia ani nie jest jakimś zintelektualizowaniem tych treści, jakie są zawarte w biblijnej koncepcji nawrócenia (szub), lecz określa taką zmianę myślenia (czyli nawrócenie wewnętrzne człowieka), która prowadzi do zmiany postępowania, do zmiany kierunku życia. Metanoia według myśli NT dotyczy więc ostatecznie całej wewnętrznej sfery człowieka, gdzie dokonuje się podejmowanie decyzji. Dokonująca się zmiana oraz wynikające zeń konkretne decyzje i postępowanie są odpowiedzią na wezwanie płynące z orędzia Ewangelii.

W odróżnieniu od tego, z czym się spotykamy w świecie, gdzie człowiek chce bronić swojej pozycji ze względu na swój honor, wygodę, własne dobro, w myśleniu chrześcijańskim, dzięki Jezusowi Chrystusowi i Jego Ewangelii otwiera się dla człowieka możliwość uznania własnego błędu, a przede wszystkim nowego odniesienia całego życia. Chrześcijańskie nawrócenie dokonujące się w człowieku dzięki Ewangelii jest jakby zdejmowaniem z człowieka ciężaru czy jarzma zniewolenia samym sobą. Okazuje się, że można ustąpić, uznać swój błąd, nawet przyjąć niesprawiedliwość ze względu na jedność myślenia (ze wszyskimi jego konsekwencjami) zgodnego z Jezusowym - jak to jest w wymownym wyrażeniu w Liście do Kolosan: trzymać się Głowy (myślenia), którym jest Chrystus, z którego rośnie całe Ciało Bożym wzrostem (zob. Kol 2,19). Dzięki takiemu nawróceniu przeżywanemu przez poszczególne osoby można przeżywać jedność i komunię we wspólnocie kościelnej.

Bp ZbK

Ocena      Zarejestruj / zaloguj się, aby oceniać