Modlitwa poranne
„Co mam czynić Panie? A Pan powiedział do mnie: wstań idź do Damaszku a tam ci powiedzą wszystko" (Dz 22, 10)
Codziennie powracają pytania, co mam czynić? Jak rozwiązać trudny problem, gdzie szukać pomocy? Z tymi pytaniami wyruszamy na pielgrzymi szlak z ufnością, że Ty Boże przedwieczny ześlesz swoje światło i pokierujesz nami. Z pokorą wołamy: niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi, która jest we mnie... Niech wstawia się za nami Apostoł Narodów - św. Paweł.

Rozważanie poranne
„Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca" (Rodz 12, 1).

Wyjście na pustynię
Po raz trzydziesty kilka tysięcy ludzi opuszcza dom, najbliższych i codzienne zajęcia i wyrusza w drogę z Lublina a dwa dni wcześniej z Chełma, na Jasną Górę. W tym samym czasie z różnych stron Polski, niczym strumienie górskie spływają rzesze do stóp Bożej Rodzicielki w Częstochowie. Nasze polskie wędrowanie jest cząstka pielgrzymek całego świata. W każdej bowiem religii znana jest i praktykowana taka forma pobożności. Ocenia się, że ogółem na świecie pielgrzymuje ponad 220 milionów rocznie, z tego około 150 milionów to chrześcijanie, 20-30 milionów hindusi, 40 milionów muzułmanie i buddyści. W islamie pielgrzymka stanowi jeden z pięciu filarów wiary. Wyprawa do Mekki zwanej matką miast i środkiem świata, obowiązuje wszystkich dorosłych wyznawców. W tradycji hinduskiej święte miejsca są związane z wodami, a przede wszystkim siedmioma rzekami. Niektórzy hindusi odbywają pielgrzymkę wzdłuż całego biegu świętych rzek. I tak wędrówka nad Gangesem trwa około 6 lat, wzdłuż Nardoby 3 lata. W Europie około 30 mln chrześcijan, bierze udział w pielgrzymkach. Z tego 80 proc. udaje się do miejsc związanych z kultem maryjnym. Dla nich Maryja jest najdoskonalszym wzorem pątniczki zdążającej po ścieżkach tego świata do Niebieskiego Jeruzalem. Od Niej uczymy się czym jest pielgrzymka. Zewnętrznemu przemieszczaniu się z domu do sanktuarium towarzyszy wewnętrzne przybliżanie się do Boga. Trudy wędrówki uświadamiają jak wiele trzeba włożyć wysiłku, aby pokonać przestrzeń między słabym i grzesznym człowiekiem, a Najświętszym Bogiem. Nie chodzi zatem o dotarcie do miejsca świętego lecz o wyciszenie, modlitwę i medytację w drodze. Obrazowy opis istoty pielgrzymowania, odnajdujemy w Księdze Wyjścia. Dojście do ziemi obiecanej nie wymagało 40 lat, ale tyle czasu trzeba było, żeby naród wybrany zbliżył się do swego Boga Jahwe i przylgnął do niego całym sercem. Wzorując się na swych przodkach wyruszamy w drogę, która będzie dla nas miejscem odosobnienia, namiastką pustyni i przestrzenią medytacji. A wszystko dokonuje się za sprawą Ducha Świętego, który zachęca każdego człowieka przez usta proroka Ozeasza: „Chcę na pustynię cię wyprowadzić i mówić do twego serca" (por. Oz. 2, 16). Duch Św. przywołał cię na pustynię, aby z dala od codziennych obowiązków i najbliższego otoczenia, wsłuchać się w jego głos - jego szept. To szeptanie do serca jest znakiem szczególnej miłości i bliskości Św. Ducha Pocieszyciela. Niech słowa wypowiadane przez kaznodziejów na początku rekolekcji i misji, staną się wskazówką jak należy wykorzystać czas pielgrzymowania: intra totus, mane solus, ora pius, exii alius - wejdź cały, pozostań sam, módl się pobożniej, wyjdź inny!