Konferencja: Osobista Pięćdziesiątnica - doświadczenie odnowienia duchowego (pobierz plik mp3)

Modlitwa poranna
Panie Jezu, Najwyższy i Wieczny Kapłanie, Ty przygotowałeś uczniów na trudy głoszenia Ewangelii. Z Twoją pomocą apostoł Paweł pokonał mężnie wszelkie przeciwności „Od Żydów pięciokrotnie byłem bity, po czterdzieści razów bez jednego. Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamienowany, trzykroć byłem rozbitkiem na morzu" (2 Kor. 11,24) Niech Jego wstawiennictwo umacnia kapłanów w służbie Ewangelii, niech otacza ich żarliwa modlitwa Ludu Bożego.

Rozważanie poranne
„Staje na ich czele a owce postępują za nim" (J. 10,4).

Przewodnicy na pielgrzymim szlaku
Śledząc wędrówkę narodu wybranego, opisaną szczegółowo w Księdze Wyjścia, z podziwem wpatrujemy się w Mojżesza - przewodnika na drogach do wolności. 40 lat zmagania się z przeciwnościami zewnętrznymi i wewnętrznymi, cierpliwe znoszenie krnąbrności ludu wybranego, a na ostatek nie pozwolono mu wejść do ziemi obiecanej. Jedynie starczym i zmęczonym wzrokiem ze wzgórza oglądał opływający mlekiem i miodem kraj, który Bóg obiecał synom Izraela. Podobnie bywa ze wszystkimi, którzy przewodniczą innym w duchowej pielgrzymce. Prowadzą w trudzie, ale najczęściej nie oglądają owoców swojego wysiłku. Co pozostało w sercach ludzkich po siewie Bożego słowa wzdłuż drogi z Lublina do Częstochowy, tylko Bogu wiadomo. Uczestnicząc w jubileuszowej pielgrzymce chcemy z wdzięcznością wspominać wszystkich przewodników, którzy pomagali przeżywać rekolekcje w drodze. Duszpasterstwo pielgrzymkowe otaczane jest szczególną troską Pasterzy diecezjalnych. Inspiratorem pierwszej pielgrzymki lubelskiej był ks. abp Bolesław Pylak. Zwykle przemierzał pierwszy etap, celebrował Msze św. na rozpoczęcie pielgrzymki i w Turowie, a ostatni dzień wędrował z Kusiąt na Jasną Górę. Jego następca, ks. abp Józef Życiński już w pierwszym roku posługi w diecezji, określił normy korzystania z urlopów dla kapłanów biorących udział w pielgrzymce oraz zasady ich uczestnictwa w rekolekcjach dla duchowieństwa. Dzięki tym rozwiązaniom, nie brak księży posługujących w drodze pątnikom. Tradycyjnie Arcypasterz przewodniczy inauguracyjnej Mszy św. w Lublinie, celebruje Eucharystię połączoną z podjęciem postanowień rekolekcyjnych w Czarncy i wprowadza pielgrzymów na Jasną Górę. Zorganizowanie pielgrzymki dla kilku tysięcy pątników to duży wysiłek i praca. Od strony zewnętrznej chodzi o zapewnienie bezpieczeństwa w drodze liczącej 300 km (dla grupy Chełmskiej 370 km) a od strony duchowej o przybliżenie do Chrystusa. Ten trud przyjmują na swoje barki kierownicy pielgrzymek, przewodnicy grup i współpracujące z nimi służby. Pionierami duszpasterstwa pielgrzymkowego byli: o. Ludwik Wiśniewski OP - przewodnik, ks. Zygmunt Lipski, ks. Grzegorz Franaszek, ks. Stanisław Róg. Oni w 1979 r. szczęśliwie doprowadzili 150 osób do tronu Pani Jasnogórskiej. Drugim przewodnikiem został ks. Marcin Jankiewicz. Jako uczestnik pielgrzymek warszawskich wprowadzał nowe formy organizacyjne - podział na grupy, powołanie służb porządkowych, oznakowanie grup. Kolejnym przewodnikiem był ks. Adam Galek, który ze względu na wzrastającą liczbę pielgrzymów, usprawniał funkcjonowanie służb a szczególnie kwatermistrzowskiej. Od roku 1985 prowadzenie pielgrzymki powierzono ks. Józefowi Dziduchowi. Będąc wcześniej opiekunem służby porządkowej, dał się poznać jako operatywny organizator, który swoje doświadczenia wykorzystywał przez kilkanaście lat jako przewodnik. Pielgrzymi wspominają jego taktowne, życzliwe i radosne posługiwanie na pątniczym szlaku. Przez dwa lata opiekę nad pielgrzymką pełnił ks. Ryszard Jurak ceniony za szczególną wrażliwość na potrzeby pątników. Przed dwoma laty Arcypasterz diecezji, misję tę powierzył ks. Mirosławowi Ładniakowi, który od lat seminaryjnych był związany z ruchem pielgrzymkowym i wnosi wiele nowych inicjatyw. Nie sposób wymienić wszystkich kapłanów uczestniczących w pielgrzymce (około 600) i trudno wyliczyć ich zasługi. Kilkanaście dni w drodze zbliża księży i świeckich, pozwala na prowadzenie szczerych rozmów. Wspólna modlitwa i śpiew, wspólny posiłek i dialog eliminują dystans między kapłanem a osobami świeckimi i rozprasza mity o tajemniczym i niedostępnym świecie duchownych. Wielu odkrywa, że ksiądz nie jest tylko drogowskazem, który pokazuje wiernym dokąd iść a sam stoi w miejscu lecz jest przewodnikiem podążającym z innymi do tego samego celu. Jest także stosowna okazja zrewidować swój stosunek do kapłana - czy staram się zrozumieć jego wymagania, przekazywać swoje uwagi bezpośrednio a nie poza plecami i czy modlę się za duchowieństwo? Podobnie i księża uczestniczący w rekolekcjach w drodze, mają możliwość przemyślenia swoich relacje do wiernych i oceny metod duszpasterzowania.

 

Ocena      Zarejestruj / zaloguj się, aby oceniać