"Pragnę" (J 19, 28)
Pragnienie Jezusa, to pragnienie miłości do człowieka, miłości przekraczającej wszelkie możliwe granice, nawet granicę śmierci. Jezus rezygnuje z gąbki nasączonej octem, jako środek uśmierzający, coś, co przynosi ulgę w cierpieniu.

Jezus ukazuje nam odwagę i śmiałość w cierpieniu. Zaspokojenie zwykłych ludzkich potrzeb nie staje się najważniejsze. Ta wymowna scena ukazuje, że to właśnie miłość staje się czymś najważniejszym.

Ojciec Anzelm Grün pisze: "Pragnienie Pana ma jeszcze jeden wymiar: Jezus pragnie człowieka. Pragnie, aby człowiek otworzył oczy na tajemnicę Jego miłości, aby przestał zaspokajać swoje pragnienie tym, co nie może go zaspokoić. Na krzyżu dokonuje się prawdziwe przejście do Boga: przejście od ziemskich pragnień do tęsknoty za Bogiem, od doświadczenia wyobcowania do poczucia zakorzenienia, od niewoli do wolności, od tego, co błahe, do tego, co fundamentalne, od goryczy naszego życia do słodyczy Bożej miłości.

Na krzyżu świat i jego hierarchia wartości tracą nad nami władzę; przestaje nami kierować głos, którego nie możemy uciszyć za pomocą żadnych używek. Przechodzimy do Bożego świata, do świata miłości, która wszystko w nas przemienia".

Jest to także zaproszenie dla wszystkich, których pragnienia życiowe nie spełniły się, były nieosiągalne. Do takich Jezus kieruje swoje słowo z krzyża: "Pragnę. Pragnę ciebie. Tęsknię do tego, aby napełnić cię moją miłością, która wyda w twojej duszy owoce, sprawi, że twoje życie zakwitnie. Pragnę wlewać w ciebie moją miłość, abyś rozkwitał i sam stał się błogosławieństwem dla innych".